free invisible web counter

H μερική και η ολική γνώση

Η γνώση του Επιστητού-Ιατρικής είναι Θεόσδοτος, και χρησιμεύει δι' αυτήν την ζωή.
Η Αληθής γνώσις των Όντων, είναι Θεοειδής, και χρησιμεύει γιά την επέκεινα πραγματικότητα. Το Η.Κ.Γ. ή η Φιλοσοφία, η Τέχνη, η Επιστήμη κι η Τεχνολογία, πιθανόν να μας χρησιμεύσουν για τα επόμενα 40-50 μελλοντικά μας χρόνια. Μετά...; Τί...;
Ενώ η Βίβλος της Αγίας Γραφής, έχει αιώνιο βεληνεκές, για ...τα υπόλοιπα απειράκις άπειρα έτη της αιωνιότητος..!!
Η εξ' αποκαλύψεως Γνώσις, που δίδεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις εκτάκτων χαρισματούχων Προσώπων, που έχουν "την κατά Θεόν προοπτική" στην ζωή τους, είναι ένα σπάνιο επιφαινόμενο που κρατά συνεχώς σε εγρήγορσι τον γνήσιο αναζητητή, οδοιπόρο της Ζωής, με τις Θεο-ελάμψεις, Θεοφάνειες που πληρεί τη ζωή του. Είναι δυνατόν άνθρωποι, αμόρφωτοι κοσμικά, αλλά μεταμορφωμένοι θεικά, να δύνανται να αναπαύσουν και "φιλοξενήσουν" εκ του εσωτερικού τους πλούτου, πολλές χιλιάδες "μορφωμένους" του βίου τούτου. Σε συνάρτηση με την πλήρη ίαση που δίδουν...σε "παραμορφωμένα " περιστατικά. Δίδεται δηλαδή από τον Θεό ν, δι' αυτών χαριστικά, "μία 2η ευκαιρία" γιά Ζωή.

Πνευματικά Αντισώματα

Το θυμικό και επιθυμητικό μέρος της ψυχής του ανθρώπου,επειδή καλώς λίαν, κατ' εικόνα Θεού, υπ' Αυτού πλασθέντα αμφότερα, δεν φέρουν μεμπτόν τι μέρος, μάλλον δε και αρίστως συνεργάζονται μετά των λοιπών δυνάμεων της ψυχής -ήγουν το λογιστικό, τον Νούν,την εσωτέραν καρδίαν- όπως απεργασθώσι την Σωτηρία της εκάστου ψυχής, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Έτσι δεν αποτελεί εχθρό της ψυχής η Επιθυμία ή ο Θυμός, αλλά ζωηφόρες δυνάμεις της ψυχής, μόνο που θα πρέπει να στραφούν προς την ορθή, την εν Θεώ κατεύθυνσι. Έτσι "καταντούν" πολύ ευλογημένες και σωτήριες οι Άγιες εμπειρίες και Αγιοπνευματικές εγχαράξεις της Αρχηγού και Χοραγού Θείας Χάριτος, εις την μνήμη της κάθε ψυχής, λειτουργούσες ως άλλα πνευματικά αντισώματα, ικανά να αναχαιτίσουν σθεναρώς και ολότελα αποτελεσματικά τις επιθέσεις του βρωμερού και αξιοπεριφρόνητου Βελίαλ μέ όλα τα πεπυρωμένα βέλη του- από κολακεία μέχρι "θνησιμαίας φοβέρας σημαντικής", εξαναγκασμούς... Αλλά ημείς δεν θα ενδώσουμε ούτε θα προδώσουμε, τα 'Οσια και Ιερά των αμυθήτων και ασυλήπτων πνευματικών θησαυρισμάτων του Σωτήρος μας Χριστού, που έχει για τον καθένα μας και την κάθε μιά ψυχή, για χάρη μιάς ψευτο-"ηδονικής καταστάσεως", με λίαν βραχύβιο ημερομηνία λήξεως... Αυτή λοιπόν η ωζοθήκη, το μυροδοχείο και η πνευματική τράπεζα τούτων των δυσευρέτων και σπανίων Ουρανίων Θείων εμπειριών και πνευματικών όντως Ηδονών, αποτελεί η Θ ε ί α Λ α τ ρ ε ί α, εμφαίνουσα ως παρέχουσα τα πνευματικά αντισώματα εκ του " μυελού των οστών"-Άγίων Λειψάνων της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μας.
Χωρίς τέτοιες συναντιλήψεις της Χάριτος, και Άγιες μνήμες, πως θα πολεμήσουμεν επί παραδείγματι μία σαρκική πύρωσι και προσβολή;
Γιαυτό καλή αρετοσυγκομιδή εις τον όντως..σκληρό μας δίσκο, όπως ανασύρωμεν ταύτας εις καιρόν πνευματικής ανομβρίας, ή μάλλον ειπείν δαιμονοκίνητης μπόρας.
" Μετά την μπόρα τη δαιμονική θα έλθει η λιακάδα η Θεική" (γερο-ΠΑΙΣΟΣ)

Κάθαρσις του Νοός

Τό έργο της καθάρσεως του νού είναι δικό μας, η επιτυχημένη όμως έκβαση του είναι καρπός της Χάριτος του Θεού. Η κάθαρση του νού τελικά είναι χαρισματική. Αυτό αποτελεί ισχυρή ενθάρρυνση και παραμυθία γιά τον πνευματικό αγωνιστή, ώστε να μη λυγίζη μπρός στις δυσκολίες της προσπαθείας ταύτης. Κάνοντας αυτό το χρέος του θα δοκιμάσεη τη γλυκύτητα της Θείας Παρουσίας και συνέργειας μέσα του, πράγμα που θα διώξη ό,τι αρνητικό στόν αγώνα του, κάνοντας τον ωραίο, γοητευτικό, ποθητό, παρόλες τις δυκολίες του. Η κανονική κίνηση και πορεία του νού είναι πορεία υπερβάσως της "επιφανείας" των αισθητών, δηλαδή των επιφαινομένων-"η αίσθησις και τα αισθητά εις υπουργίαν του νού έκτισται".- Αυτός είναι ο αρχικός προορισμός της αισθήσεως σε κάθε μορφή της, ο υπηρετικός. Γι' αυτό και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ νού και αισθήσεως. Η φυσική ενέργεια του νού είναι αντίθετη από την ενέργεια των αισθήσεων. Αυτό οφείλεται στην "διαφοράν και ετερότητα" που τις χαρακτηρίζει. Ο νούς αποβλέπει στις νοερές και ασώματες ουσίες. Ο νούς τις αντιλαμβάνεται με ό,τι είναι ο ίδιος. Η αίσθησις έχει ως αντικείμενο της τα αισθητά και σωματικά πράγματα. Και ενεργεί φυσικώς δυνάμει των ικανοτήτων που της εδόθησαν για τον σκοπό αυτό. Εάν ο νούς κάνη το λάθος να παραμείνη σε ό,τι φαίνεται, με άλλα λόγια μόνο στο επίπεδο των αισθήσεων χωρίς να επιχειρήση να ξεπεράση το πλέγμα των αισθητών, ενεργεί παθολογικά. Δημιουργεί εγωιστική σχέση με τις αισθήσεις. Τις κάνει δικές του, αλλά και γίνεται όμοιος τους. Γι 'αυτό και φροντίζει να επινοή τις σαρκικές ηδονές παρανοώντας τη φύση και το σκοπό της λειτουργίας των αισθήσεων, αλλά και τη φύση και το σκοπό της δικής του λειτουργίας. Επομένως για την κατάσταση αυτή, στην οποία καταντάει ο νούς ως δούλος των αισθήσεων του, δεν φταίνε οι αισθήσεις καθ 'εαυτές, γιατί οι αισθήσεις αξιολογικά είναι καλές ως έργο και κτίσμα Θεού. Συνεπώς δεν είναι καταρχήν διαβλητή η σχέση νού-αισθήσεων. Αντίθετα είναι επιβεβλημένη για να υπάρξη ως ύπαρξη.

Η θεολογική θεώρηση του θέματος στη βάση του μας πληροφορεί, ότι ο νούς είναι ως έργο και κτίσμα Θεού καλός από τη φύση του. Στο νού του ανθρώπου κυρίως αναφέρεται η "κατ' εικόνα Θεού" δημιουργία του. "Εικών του Θεού ων ο ημέτερος νούς το οικείον εν εαυτώ έχει, όταν εν τοις ιδίοις μένη και μη πόρρω της εαυτού κινήται φύσεως".

"Ού δύναται καθαρθήναι ο νούς άνευ ομιλίας και θεωρίας Θεού"

ΣΤΑΔΙΑ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ ΤΟΥ ΝΟΟΣ:

1.Πρακτική φιλοσοφία, η μοναχική άσκηση, η φιλόπονος υπακοή και τήρησις των Εντολών του Χριστού.

2. Η φυσική θεωρία, η αληθινή γνώση της αιτίας των όντων, η πέρα της επιφανείας, ανακάλυψη των βαθυτέρων λόγων που προσδιορίζουν όσα φαίνονται.

3. Η θεολογική μυσταγωγία ή η Θ ε ο λ ο γ ί α. (χαρισματικό). Δηλαδή η μύηση και χειραγωγία του νού στο δρόμο που θα τον οδηγήσει στην Ομοίωση του με τον Θεό, έτσι που να γίνει ικανός να προσκολληθή τόσο πολύ σ' αυτόν, ώστε να μη βλέπει πιά τίποτε άλλο εκτός από το άρρητο κάλλος, και την απερίγραπτη ωραιότητα του Θεού. Η βίωση του σταδίου αυτού είναι περισσότερο από κάθε άλλου σταδίου βίωση χαρισματική και αποτελεί εξαίσιο δώρο του Θεού σε λίγους εκλεκτούς - Έλλαμψι του Ακτίστου Φωτός.

Το Μεταπτωτικό πρότυπο Ηδονή-Οδύνη, και η αναίρεση του.

O άνθρωπος πρό της πτώσεως, ευρισκόταν εις τον Παράδεισο της τρυφής με μόνιμο ηδονική-κατάστασή του την τριςμακαρία και απολαυστική θέα της Υπερθέου-Παναγίας Τριάδος.
Μετά την πτώση όμως, εχάθη αυτή η "άκοπη" ενατένιση της Τρισηλίου Θεότητος, και απαιτείται "άσκησις", "κάθαρσις του Νοός" για την επίτευξη του ως άνω σκοπού, δηλαδή της Θεώσεως. Ο διάβολος εκτρέπει δια των προσβολών του, το λογιστικό και επιθυμητικό μέρος της ψυχής μας, και μάς οδηγεί "δεμένους χειροπόδαρα" εις την παρά φύσιν κατάσταση ανεύρεσης χαράς και ζωής, τουτέστιν, εις α μ α ρ τ ί α. Άρα έχουμε ευθύς αμέσως μία έκπτωτον "ηδονή" (καταχρηστικώς ειπείν), με σαφέστατη και πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως, οδηγούσα αφεύκτως και αναμφιρρήτως εις την μισητήν ΟΔΥΝΗ.
Ο ταλαίπωρος άνθρωπος, ματαίως προσπαθεί τόσους αιώνες να δεί έστω και λίγο φώς εις το τούννελ, ως γνήσιος ζητιάνος χαράς και κυνηγός της αλήθειας. Ευδοκεί όμως για καλή του τύχη, το Πανάριστον και Ακατάληπτον σχέδιο της Σαρκώσεως του Θεού-Λόγου, του 2ου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, ώστε ο ίδιος ο Θεός Λόγος να επαναφέρει την διαταραχθείσα ισορροπία δια της κ ε ν ώ σ ε ω ς Του, και της Σταυρικής Του θυσίας. Έτσι συν Χριστώ, το ανυπέρβλητο "δίπολο", αντιστρέφεται, και γίνεται: ΟΔΥΝΗ-ΗΔΟΝΗ εν Χριστώ...η πραγματική κατάσταση, για την οποία είμαστε πλασμένοι όλοι οι άνθρωποι.
Γιά να καταλάβουμε καλύτερα την Ισχύν των δύο διπόλων, ανθρωπίνου Ηδονής-Οδύνης και Θείου ΟΔΥΝΗς -ΗΔΟΝΗς, αντιπαραβάλουμε τον ανθρώπινον έρωτα με τον Θείον. Εις τα ανθρώπινα μέτρα, κατά την μίξιν ανδρός τε και γυναικός, ένα τμήμα τι του συνόλου ανδρικού σώματος, εισέρχεται (ουχί πάντως ακόπως), εις ένα τμήμα τι του συνόλου γυναικείου σώματος και πραγματώνεται η "ένωσις" των σωμάτων, άμα δε και των ανθρωπίνων ψυχών.
Εις την Θείαν όμως αντιστοιχία τα "μεγέθη" είναι πολύ διαφορετικά. Ολόκληρο το Θεωμένο, Θεανδρικό Σώμα του Σ(Δ)ωτήρος-Χριστού, εισέρχεται εις ολόκληρο το σώμα του μεταλαμβάνοντος ανθρώπου, καθιστώντας τούτο Θεούμενον, -ως ο πυρακτωμένος σίδηρος εις την υψικάμινον- ώστε τα δύο στοιχεία να αποτελούν μία καινούργια μορφήν "συνύπαρξης", που δεν έχει καμμία σχέση με τις δύο πρότερες μορφολογίες.
Φυσικά, δεν γίνεται κάν σύγκριση των ηδονικών εκφορών και αισθημάτων σε αμφότερες τις περιπτώσεις...Η ανθρώπινος "ηδονή" υπό τις καλύτερες συνθήκες, ομοιάζει σαν το φως της πανσελήνου του Αυγούστου, σε σχέση με το Φ ώ ς του Ηλίου εις το μεσουράνημά του, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, εκπροσωπόν την Θείαν κατάστασιν. Αύτη έστι η σύγκρισις του φυσικού φωτός του Ηλίου της ημέρας και του Ακτίστου Φωτός που εκπέμπεται αιωνίως απ 'τον Χριστό μας, κατά τον Θεοφόρο Γέροντα ΠΑΙΣΙΟ.

Οι τρείς καταστάσεις του Νοός

Ο νούς ενεργεί. Η ενέργεια του νού μπορεί να έχει αξιολογικά διάφορες διαβαθμίσεις. Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής λέει πως "τρείς εισί νοητοί τόποι εις ους ο νους εκ μεταβολής εισέρχεται κατά φύσιν, υπέρ φύσιν και πάρα φύσιν". Ο νούς μπορεί μεταβατικά να βρεθεί σε τρείς καταστάσεις. Την σύμφωνη με την φύσιν του, την υπερφυσική και την παραφυσική.Έργο του νοός είναι η ανύψωση του εις τα νοητά. Η ενέργεια του νοός εκφράζεται με τα "νοήματα", με "λογισμούς" και εν "αισθήσει". Ο νούς βρίσκεται σε συνεχή κίνηση και δραστηριότητα. Αλλά κάθε φορά βρισκεται μόνο σε ένα πράγμα, κυρίως δε όταν βρίσκεται σε λογισμούς ή νοήματα. Όταν όμως βρίσκεται υπό το κράτος των αισθήσεων, τότε διασπάται. Τα νοήματα αποτελούν την ύψιστη και ευγενέστερη ενέργεια του νού, και δι αυτών ο νούς έρχεται σε επαφή με το "χώρο" των νοητών, που δεν έχουν σχέση μ' αυτόν τον κόσμο. Ο λογισμός αποτελεί έκφραση διαβάσεως της λογικής ενεργείας του λογικού στα νοήματα των πραγμάτων ετούτου του κόσμου, ενώ μέσω των αισθήσεων προχωρεί ο νούς εις τα πρακτικά, εις τις ενέργειες που έχουν σχέση με τα πράγματα. Η καταγωγή του νοός είναι ευγενική και ηγεμονική. Είναι "άνωθεν ηγμένος". Τώρα όμως ευρίσκεται εις τον ξεπεσμό, εις το "άμορφον" και "ασχημάτιστον". Δέον όπως περιφρονήσει τον περισπασμό και την ενασχόληση του με τα κάτω, τα γήινα, την πολλαπλότητα και στραφεί εις την αρχική του απλότητα, το "πρωτόκτιστον κάλλος" και "ενοείδεια".