Το Μεταπτωτικό πρότυπο Ηδονή-Οδύνη, και η αναίρεση του.

O άνθρωπος πρό της πτώσεως, ευρισκόταν εις τον Παράδεισο της τρυφής με μόνιμο ηδονική-κατάστασή του την τριςμακαρία και απολαυστική θέα της Υπερθέου-Παναγίας Τριάδος.
Μετά την πτώση όμως, εχάθη αυτή η "άκοπη" ενατένιση της Τρισηλίου Θεότητος, και απαιτείται "άσκησις", "κάθαρσις του Νοός" για την επίτευξη του ως άνω σκοπού, δηλαδή της Θεώσεως. Ο διάβολος εκτρέπει δια των προσβολών του, το λογιστικό και επιθυμητικό μέρος της ψυχής μας, και μάς οδηγεί "δεμένους χειροπόδαρα" εις την παρά φύσιν κατάσταση ανεύρεσης χαράς και ζωής, τουτέστιν, εις α μ α ρ τ ί α. Άρα έχουμε ευθύς αμέσως μία έκπτωτον "ηδονή" (καταχρηστικώς ειπείν), με σαφέστατη και πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως, οδηγούσα αφεύκτως και αναμφιρρήτως εις την μισητήν ΟΔΥΝΗ.
Ο ταλαίπωρος άνθρωπος, ματαίως προσπαθεί τόσους αιώνες να δεί έστω και λίγο φώς εις το τούννελ, ως γνήσιος ζητιάνος χαράς και κυνηγός της αλήθειας. Ευδοκεί όμως για καλή του τύχη, το Πανάριστον και Ακατάληπτον σχέδιο της Σαρκώσεως του Θεού-Λόγου, του 2ου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, ώστε ο ίδιος ο Θεός Λόγος να επαναφέρει την διαταραχθείσα ισορροπία δια της κ ε ν ώ σ ε ω ς Του, και της Σταυρικής Του θυσίας. Έτσι συν Χριστώ, το ανυπέρβλητο "δίπολο", αντιστρέφεται, και γίνεται: ΟΔΥΝΗ-ΗΔΟΝΗ εν Χριστώ...η πραγματική κατάσταση, για την οποία είμαστε πλασμένοι όλοι οι άνθρωποι.
Γιά να καταλάβουμε καλύτερα την Ισχύν των δύο διπόλων, ανθρωπίνου Ηδονής-Οδύνης και Θείου ΟΔΥΝΗς -ΗΔΟΝΗς, αντιπαραβάλουμε τον ανθρώπινον έρωτα με τον Θείον. Εις τα ανθρώπινα μέτρα, κατά την μίξιν ανδρός τε και γυναικός, ένα τμήμα τι του συνόλου ανδρικού σώματος, εισέρχεται (ουχί πάντως ακόπως), εις ένα τμήμα τι του συνόλου γυναικείου σώματος και πραγματώνεται η "ένωσις" των σωμάτων, άμα δε και των ανθρωπίνων ψυχών.
Εις την Θείαν όμως αντιστοιχία τα "μεγέθη" είναι πολύ διαφορετικά. Ολόκληρο το Θεωμένο, Θεανδρικό Σώμα του Σ(Δ)ωτήρος-Χριστού, εισέρχεται εις ολόκληρο το σώμα του μεταλαμβάνοντος ανθρώπου, καθιστώντας τούτο Θεούμενον, -ως ο πυρακτωμένος σίδηρος εις την υψικάμινον- ώστε τα δύο στοιχεία να αποτελούν μία καινούργια μορφήν "συνύπαρξης", που δεν έχει καμμία σχέση με τις δύο πρότερες μορφολογίες.
Φυσικά, δεν γίνεται κάν σύγκριση των ηδονικών εκφορών και αισθημάτων σε αμφότερες τις περιπτώσεις...Η ανθρώπινος "ηδονή" υπό τις καλύτερες συνθήκες, ομοιάζει σαν το φως της πανσελήνου του Αυγούστου, σε σχέση με το Φ ώ ς του Ηλίου εις το μεσουράνημά του, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι, εκπροσωπόν την Θείαν κατάστασιν. Αύτη έστι η σύγκρισις του φυσικού φωτός του Ηλίου της ημέρας και του Ακτίστου Φωτός που εκπέμπεται αιωνίως απ 'τον Χριστό μας, κατά τον Θεοφόρο Γέροντα ΠΑΙΣΙΟ.